Даль халодным Уралам сінее.
Сум дрыгвістаю тундрай брыдзе,
вырывае вятрамі надзеі
і з маіх адзінокіх грудзей.
Можа заўтра праз вогкія трапы
дзесь насустрач бяздушшу цярпень,
павядуць мяне сумным этапам,
але ты са мной пойдзеш, як цень.
Што сплыло ў жыцьцёвым разводзьдзі, --
ты ўквеціў адданасьцю слоў.
Недзе стуль, скуль ніхто не прыходзіў,
ты мне братам насустрач прышоў.
На пакутных дарогах няволі
ці мне будзе цяжэй, ці лягчэй,
знаю я – не забуду ніколі
тваіх вестак, цяпла і вачэй.
І калі зноў праз вогкія трапы,
дзесь насустрач далейшых цярпень,
павядуць мяне заўтра этапам,
ты са мной пойдзеш, дружа, як цень.
1953
|
|
