Праляцела борзда лета, Наша сьветлая пара. На дарозе нашай вузкай, Як раней, стаіць гара... Скора, скора дзьмухне холад, Сьнег пасыпле зь сівых хмар, Зноў мароз надыдзе люты I клубком паваліць пар. Разам зь ветрам, з халадамі Думак рой к нам наляціць, – Нудных думак, неспакойных, – Сэрца беднае сушыць. Будуць ветры за вугламі Выць, і плакаць, і стагнаць, А ў той вечар доўгі, цёмны – Песьні ў коміне сьпяваць. Бор стары завые нудна, Зашуміць гальлём лаза. Пад іх шум ня раз на сэрца Капне горкая сьляза.
|
|