Мне здавалася ты – гэта грэчаскі міт,
ясным геніем у мармур закуты,
ці таемнаю ноччу цудоўны прывід
з нашых пушчаў зрываючы путы.
Ты ня ведаў, мой дружа, ды скуль было знаць,
што чало аб далоні апёршы,
я ўмею маліцца, цярпець і кахаць
толькі з сэрцам адорваным вершам.
Ты ня верыў, што кром нашых сёлаў і ніў,
у час дружбы пяшчотнай і цеснай,
майго сэрца з табою ніхто не дзяліў
і ня меў такіх огненных песьняў.
1954
|
|
