Хто скача ўначы праз пасмы ймглы?
Імчыцца бацька, зь ім сын малы.
Малога моцна стары дзяржыць,
Дзіця палае, дзіця дрыжыць.
– Сынок, чаго-ж ты галоўку схіліў?
– Глянь, тата, вунь – лясун у гальлі
Ў вянку зь ігліцаў і з барадой...
– То ймгла бруіцца над вадой.
– Хадзі, дзіця, ідзі за мной,
Так слаўна ў лесе гуляць вясной.
Ірдзяцца краскі жывыя агнём,
Жар ягад сьпелых мігціць між пнёў...
– Ой, тата, тата, ці чуў, што ён
Цяпер шапоча мне з-за сасон?
– Ну, ціха, ціха, сынок, – шасьціць
Павевам ветру ў сухім трысьці...
– Ці хочаш, любы, быць у мяне?
Мае дочкі чакаюць цябе ў лагчыне,
Мае дочкі там ночны вядуць карагод,
Яны закалышуць малога майго...
– Ой, татачка, тата, ці бачыш і ты
Дачок лясуновых у сьцені густым?
– Ня бойся, сынок мой, кажу табе я –
То-ж шэрыя вербы над плёсам стаяць.
– Кахаю цябе, да спадобы ты мне,
І будзеш маім ты, ці хочаш, ці не!
– Ой, тата, ён хоча здагнаць нас, злавіць,
Ён сьціснуў за шыю! Ой, тата, баліць!
Ўстрывожаны бацька імчыць, як віхор,
Калышацца, стогне ўзварушаны бор...
Вось хата... Ўжо блізка... Ужо даскакаў...
Хлапец у вабоймах ягоных сканаў...
|
|
