Было гэта так, мой сватка:
Ляжала празь Нёман кладка,
Па ёй
З адной
Стараны йшоў Паляк,
А з другой – шоў Ліцьвяк.
I вось праз час – ня помню ўжо які –
Сустрэлісь бедакі.
Запаланелісь вочы:
Ні той, ні сёй ня хоча
Ні адступаць,
Ні ўніз скакаць.
Абодва ў гвалт і крык,
Як боскі сьвет вялік,
Нават поўхі ў работу
Пусьціць маюць ахвоту.
Аж тут, ні стуль, ні сьсюль вазьміся
Ды Мураўёва цень зьявіся!
Хоць цень, а ўсё ж крапяч ухваткай:
Чапні ды бухні ўрэчку кладку
I зь ёю так –
Абодвух задзірак...
*
Чытач, ты толькі не пужайся:
Ліцьвін і Лях жывым застаўся,
Яшчэ дазналісь, што ў нязгодзе
Вада халодная ня шкодзе.
1909
|
|
