Jak na pole, na ziamlu
Pryjšła ranica viasny,
Ja pasiejała ŭ rallu
Žmieniu zioran ilnianych.
Nieba siejała ciapło,
Ciopły doždžyk cierušyŭ,
Ŭ dumkach radasna było,
Biehłi pieśni ad dušy.
Oj, lanok, lanok, moj čysty,
Vałaknisty, załacisty!
Jak raści staŭ, jak padros,
Jak łistki ŭźniaŭ dahary, –
Lon pałoła z rańnich ros
Da viačerniaje zary.
Serca nyła, by z nudy,
By sama była nia ŭsia, –
Spadabała ja tady
Bryhadzira Michasia.
Oj, lanok, lanok, moj čysty,
Vałaknisty, załacisty!
Jak adćviŭ dy jak nadzieŭ
Lon hałoŭki na siabie,
Byŭ nia horš, jak u ludziej,
Mieła ščaście ja ŭ siaŭbie.
Rvać išła jaho ŭ snapy,
Pieła pieśni ab viaśnie,
Brahadzir łičyŭ kapy,
Čas ad času morhaŭ mnie.
Oj, lanok, lanok, moj čysty,
Vałaknisty, załacisty!
Ja išła lon abivać,
Pad nahami ciorsia žvir;
Niby siemia arfavać, –
Za mnoj śledam bryhadzir.
A moj pranik laś dy laś
Pa hłinianym pa taku,
Padyšoŭ błižej Michaś,
Mnie pakłaŭ na stan ruku.
Oj, lanok, lanok, moj čysty,
Vałaknisty, załacisty!
A jak słała ja lanok
Na zialonym na łuhu,
Dzie papaŭsia Michasiok,
Całavała na biahu.
Sercu lohańka było,
Ceły śviet – viasioły raj,
Choć i vosień, a śviatło
Tak i ljecca cieraz kraj.
Oj, lanok, lanok, moj čysty,
Vałaknisty, załacisty!
Źmiała ŭ mielnicy ja lon,
Adtrapała lon trapłom, –
Zaśviaciŭ, jak cudny son,
Lon šaŭkovym vałaknom.
Promień jasny zahulaŭ
Pa strasie i pa ścianie...
Chatu novuju staŭlaŭ
Bryhadzir moj dla mianie.
Oj, lanok, lanok, moj čysty,
Vałaknisty, załacisty!
1935
|
|
