Кажуць людзі: «Што ты смутны?
Што сьпяваеш ты пра гора?
Твае песьні – стогн пакутны,
Сьлёзы ветру на прасторы!
Ты злажы нам песьню волі,
Песьняй шчасьця залівайся,
Ціхім сьпевам нівы ў полі
Ў струнах сэрца адклікайся,
Каб на нас вясна дыхала,
Грэла душу цеплынёю,
Каб нам сэрца сагравала
Ціхім шчасьцем, дабратою».
Ой вы, людзі! Няма ж волі:
Скуты мысьлі ланцугамі.
Пусты нівы нашы ў полі,
Злосны віхар дзьме над намі!
Ці ж я сэрцам не хварэю?
Ці ж мне смутак лёгка даўся?
Я сьпяваю, як умею,
Я пра радасьць пець ня здаўся.
|
|
