Сохну марна я ў астрозе,
Дарма трачу сілы.
Рвецца дух мой на свабоду
З гэтае магілы.
Шкода хаткі мне старэнькай
З латанай страхою,
Што схілілася над Нёмнам
Горкай сіратою.
Шкода мне зялёнай нівы,
Што шуміць у полі,
Тога дуба, што над рэчкай
Песьціцца ў прывольлі.
Шкода мне гаёў цяністых
I лугоў прастору,
Дзе пад ветрам ходзяць хвалі
Травянога мора.
Шкода сьветлай ручаінкі
Ў берагах пясчаных,
Што, як срэбра, мкне-бруіцца
Паміж гор, курганаў.
Шкода вёсак запусьцелых,
Дзе ральнік гаруе,
Дзе зімою вецер вые,
Замець-сьнег шнуруе...
Гэта – вобразы краіны,
Беларусі роднай...
Край ты наш! Як міл ты сэрцу,
Цёмны край, галодны!
Ды ня век я тут гарую,
Дачакаю волі
I пачую ў родным краі
Песьні лепшай долі.
|
|
