|
З украінскага Шаўчэнкі
|
|
Думкі
|
На што ж чорныя мне бровы
І карыя вочы,
На што ж леты маладыя,
На што ж твар дзявочы?
Леты мае маладыя
Марна прападаюць;
Вочы плачуць, чорны бровы
Ад ветру ліняюць,
Сэрца вяне, нудзе сьветам,
Як птущка бяз волі;
На што ж мне, краса мая, ты,
Калі няма долі?
Цяжка, цяжка сіратою
На сьвеце мне жыці:
Свае людзі – як чужыя,
Не з кім гаварыці!
Няма каму распытаці.
Чаго плачуць вочы!
Няма каму расказаці,
Чаго сэрца хоча!
Чаго сэрца, як галубка,
Дзень і ноч варкуе, –
Ніхто яго ня пытае,
Ня знае, ня чуе!
Людзі ж мяне ня спытаюць,
Дый на што ж пытаці? –
Няхай плача сіраціна,
Няхай леты траце!
Плач жа, сэрца, плачце, вочы,
Пакуль не заснулі,
Плачце, моцна галасіце.
Каб ветры пачулі!
Занясьлі каб ветры буйны
За сіняе мора,
Маю цяжкую нядолю,
Маю бяду-гора!..
* * *
За думаю дума роем вылятае,
Тая цісьне сэрца, тая разьдзірае,
А трэйцяя ціха, ціхусенька плача,
Аж там на дне сэрца, дзе ніхто ня ўбача.
Каму ж тут іх пакажу я?
І хто тую мову
Прывітае, угадае
Вялікае слова?
Глухім кожны тут радзіўся,
Кожны з гора тужа:
Ты сьмяешся, а я плачу,
Вялікі мой дружа.
А што прыйдзе з таго плачу?
Боль галоўкі, браце...
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
Што там!.. будзем лепш сьмяяцца,
Хоць голад у хаце!..
|
|
