Сьціхлі песьні зімняй буры,
Вее цеплынёю,
Ўскалыхнуўся лес пануры,
Зашумеў вясною.
Як бы спуджаныя козы,
Пазьбягалі хмары.
Плача зімка, льюцца сьлёзы,
Ажываюць яры.
Скора поле, лугавіны
Ў зелень убяруцца,
Жураўлі з чужой краіны
З крыкам пранясуцца.
Хмары ўстануць, і пяруны
Гучна загамоняць,
А ў турме тут сэрца струны
Жаласна зазвоняць.
I ўздыхнеш, ўздыхнеш глыбока
Над жыцьцём разьбітым,
I пачуеш адзінокім
Ты сябе, забытым.
|
|
