Залатымі манетамі зорак
Зноўку сьвеціцца неба над намі
Неба ў нас – беларускае мора
Зь белакрылымі ў ім караблямі.
Адабраць у нас мора хацелі,
Наша мора адзінае ў сьвеце,
Каб на мора мы больш не глядзелі
I жылі па лясох, як мядзьведзі.
Мы ў вяках зьбераглі сваё мора,
І нас мора ад бед зьберагае,
Залатымі манетамі зорак
Уначы яно нас абсыпае.
З мора нашага нехта сьмяецца,
Але мора ў нас ёсьць, як і Ўчора.
Маё цела зямлі застанецца,
А душа – пераселіцца ў мора.
|
|
