Дрэнна маё жыцьце,
Ўсё ідзе не ў лад,
I крычаць мне ўсюды:
«Асадзі назад!»
Божа ты мой мілы!
Б’юся я, як гад,
Толькі ж дзе ні ткнуся –
«Асадзі назад!»
Помню, я жаніўся,
Добры быў мой сват.
К дзеўцы нос паткнулі –
«Асадзі назад!»
Дзеўка была важна,
Ды сусед Кандрат
Мне нагу падставіў –
«Асадзі назад!»
Трапіў раз у горад,
Быў якраз парад,
Лезу я наперад –
«Асадзі назад!»
У засеках пуста,
Жыта выбіў град.
– Дай, старшынька, ссуды.
– «Асадзі назад!»
Я з капейкі зьбіўся,
Зарабіць я рад.
– Ці няма работы?
– «Асадзі назад!»
Сам я растрапаўся,
Лезе з плеч халат.
– Памажэце, людзі!
– «Асадзі назад!»
Сына свайго ў людзі
Вывеў бы Ігнат.
– Вось мой сын, паночкі!
– «Асадзі назад!»
Хлеб прыслалі ў вёску,
Там галодных шмат.
Пруся я зь мяшэчкам –
«Асадзі назад!»
Галаву я маю:
Быў бы дэпутат.
– Цэнзу ты ня маеш,
«Асадзі назад!»
Праўда, што таіцца,
Быў і мой чарод:
Два разы на жыцьці
Выйшаў я ўпярод.
Ўзбунтаваў я вёску.
Ой, быў цяжкі год!
Прыязджае прыстаў:
– Выхадзі ўпярод!
Гэта ты, мярзавец,
Ўзбунтаваў народ?
Гэй, гарадавыя!
Даць яму ўпярод!
1908
|
|
