Вее вецер, сьвішча ў коміне,
Горка плача, надрываецца;
I цяпер мне тая музыка,
Як жывая, ўспамінаецца.
Помню хатку я старэнькую,
Што між лесу загубілася,
Каля хаты вярба ніцая
Да страхі гальлём схілілася.
Ночка зімняя, халодная...
Вецер дзьме, не сунімаецца,
А над лесам гоман-шум густы
Гудам-гулам разьліваецца.
А у комін вецер песенькі
Напявае тонкім голасам
I па стрэсе сьнегам шорхае,
Нібы жыта сьпелым коласам,
То нясьмела ў дзьверы стукне ён,
Як бы ў хату, бедны, просіцца,
То пад воканьнем закруціцца
Ды так горка разгалосіцца!
I прыціхне на хвіліначку,
Сілы-моцы набіраецца.
Ные сэрца, ные-смуціцца,
На сьпеў ветру адзываецца.
Помню, помню сваю хатачку,
Маю родную, далёкую;
Як успомню – жаль агортвае
Маю душу адзінокую.
1908
|
|
