Ох, густыя былі хмары!
I валіў жа белы сьнег!
Ну, канец, я думаў, будзе:
Бог скараў мяне за грэх.
А укруг ляжала поле...
Цемень, ноч... Загінуў сьлед.
Бура песьні так сьпявала, –
Думаў я, сканчоны сьвет.
Нікнуў дух, і сэрца ныла.
Страх мяне апанаваў;
Думаў я, што вецер ў полі
Мне магілу гатаваў.
Але бліснуў месяц ясны,
Мне дарогу асьвяціў,
А сабачы брэх далёкі
Праважатым маім быў.
1909
|
|
