Зірну я на неба. Па сіняй раўніне
За хмаркаю хмарка плыве.
Тыя сальюцца, другая загіне
I зьнікне ў пустой сіняве,
А тыя па небе, бясплодныя, ходзяць,
Глухія на плач збажыны.
I мысьлі тож часта бязь сьледу праходзяць,
Таксама зьнікаюць яны.
Зірну я на жыта, што ў полі красуе,
I пыл жыватворчы над ім
Так ціха снуецца, калосьсе цалуе
Любоўным дыханьнем сваім.
Ды ўздымецца вецер і злосна павее,
Пагоніць той пыл на лясы.
І ў жыцьці часьцютка ня мала гібее
Такой жыватворчай красы.
Сталетняе дрэва. Раскошна галіны
У зелень убрала вясна,
І горда гамоняць яго верхавіны,
І ў гомане радасьць чутна.
А восень надыдзе, і лісьце жалобна
На дол амярцьвелы спадзе.
І моладасьць наша тым лісьцям падобна, –
Як лісьце, яна адцьвіце.
Вось ціха сьняжынкі ў адлігу лятаюць,
Нібы матылёчкі ў маі,
Падуць і растануць, навек прападаюць,
Як роска вясною ў гаі.
I ты, чалавеча, як сьнег у адлігу:
Упаў і сканаў, і няма.
З трывогай глядзіш ты ў адвечную кнігу,
I душу агортвае цьма.
1910
|
|
