Ціха ў полі, ціха ў лесе, Ані шэпне вецярок, Толькі дзесь у паднябесьсі Льецца звонкі галасок. Як бы срэбраны званочак, Роніць ўніз за трэлем трэль, Аж заслухаўся гаёчак, Не парушыцца і ель. На усходзе бляск агністы Літым золатам дрыжыць; Слуп высокі, прамяністы Роўным полымем гарыць. Тонкіх хмарак валаконцы Сталі хораша ў радок, Як бы ўюць яны для сонца З тых валоканцаў вянок. Ціха ў полі, ціха ў лесе, Чуць балбоча ручаёк, А высока ў паднябесьсі Льецца звонкі галасок.
1910
|
|