На зямлю сырую Ціха ночка пала. Бляскам-дрыгаценьнем Зорка замігала. Адзінокі месяц Выплывае з хмары, На зямлю, на неба Сходзяць яго чары. Зь цёмнай высі-багны Ўжо глядзяць Стажары, Пояс дыяментны Ткуць нябёс абшары. Лёгкімі шаўкамі Леглі ў небе хмаркі, I скрозь іх шчасьліва Зоркі бляск льюць яркі. Ох, нашто ты, ночка, Так прыгожа-міла? Колькі ў сэрцы думак Ты мне абудзіла! О, нашто пра волю Голас твой сьпявае, Калі маё сэрца Волечкі ня мае? Ой, ня кліч ты, ночка, На прастор і волю, Бо заплача сэрца І душа ад болю! Ночка-чараўніца! Як ты ціха, міла! Як ты многа думак Ў сэрцы абудзіла!
1910
|
|