Дагараў дзень, і зьнікалі
Ціха яго блескі,
У зьмярканьні прападалі
Гай і пералескі.
Над раўнінай сьнегавою
Чырваньню пажару,
Як бы стужкай залатою,
Зьзяла ў бляску хмара.
І ўзьняліся, заігралі
Два слупы ад сонца,
Чуць прыметна ў іх дрыжалі
Хмарак валаконцы.
Бляск па небе разьліваўся
Хваляй агнявою.
Я стаяў і любаваўся
Дзіўнаю гульнёю.
І далёка скрозь па полі
Гладзь сьнягоў бялела.
Я глядзеў – душа ж па волі
Плакала і млела.
І ўзьнімаўся дым клубкамі,
Зьлёгку пазлачоны,
І з апошнімі касамі
Зьнік і слуп чырвоны.
І я думаў, што ў ваконцы
Ты, як я, стаяла,
На алошні погляд сонца
Смутна пазірала.
1911
|
|
