Быў малы я, думаў часта,
Як дадуць мне чосу:
«Пачакайце, і на вас я
Прыпасу атосу!
Дайце толькі акрыяць мне,
У гадкі ўвабрацца!»
А пакуль што ўсім старэйшым
Мусіў пакарацца.
Я тым часам падрастаю.
Аддалі вучыцца.
Не дагодзіш настаўніку,
І пачне сварыцца!
Але добра, калі сваркай
Сойдзе завіруха,
Ды ў тым гора, што настаўнік
Часта трос за вуха.
«Ну, пастой жа! Жыў ня буду,
А за тыя зьдзекі
Не дарую, толькі б выйшаў
З-пад твае апекі!»
Так за лаўкаю памысьліш,
Вуха ўзяўшы ў жменю,
І цішком кулак сьціскаеш,
Сунуўшы ў кішэвю,
Ды цярпіш, ды зносіш крыўды,
Помсты час жадаеш.
Час ідзе – а ты ў залежнасьць
Болей пападаеш.
Вось я вырас, і пад носам
Вусы высядаюць.
А мяве навокал чубяць,
Клёваюць, ўшчуваюць.
Накіпела ў сэрцы гневу,
Злосьці поўвы косьці.
Не стрываў я, разгарнуўся –
Я ж вам, ягамосці!
Пачакайце ж, калі гэтак!
То ж я не кусаўся!
Годзе крыўды! Досыць зьдзеку!
Ўзяў ды ўзбунтаваўся
Супраць ўлады і парадкаў!
А хіба ж я ўломак?
Хай сабе на погляд шчуплы
І ня так-та ёмак.
Ускіпела тая ўлада,
Гоніць у тры шыі.
«Ведай, гад, па чым фунт ліха
У цара Расіі».
Трэсьлі, трэсьлі, калацілі, –
З жалю хоць разьбіся,
Ды ў астрог нарэшце садзяць –
Там, моў, схамяніся.
Вось за кратамі сяджу я,
Горш мяне ўшчуваюць,
З аднэй камэры ў другую
Зь сеньніком ганяюць.
Я іду, куды мне кажуць,
Ды бубню сам сціха:
Пачакайце! Адсяджу я,
Перабуду ліха!»
Ценем крыўда йдзе за мною
Аж да сёй часіны,
Кулак згорнуты ў кішэні,
Як і ў дні дзяціны.
І даюць мне, як і колісь,
Запраўскога чосу.
Што рабіць? У век патомкаў
Перадаць атосу.
1912
|
|
