Эй, скажы мне, небарача,
Ты, каго ў ярме трымаюць,
Чыё жыцьце папіхаюць:
Сам гібееш, доля плача,
Ва ўсім чысьценька нястача,
Сееш многа ты і дбала,
Хоць скупое тваё жніва,
Адкажы ты мне праўдзіва –
Што цябе тут прыкавала?
Ці табе дарожак мала
Або сьвет тут зачыніўся?
Ці ты глух на папіханкі?
Сьвецяць рэбры скрозь катанкі,
А праз шапку чуб прабіўся.
Ці ты век цярпець згадзіўся?
Ці ня чуў аб лепшай долі?
– Ой, даўно б я ўсё пакінуў,
Толькі ж многа сьлёз я лінуў,
Выліў поту ў тыя ролі,
Дзе ўзыходзяць песьні болю.
Дык няхай сьвет хоць трасецца, –
Я тут вырас, тут і згіну,
А разорак тых ня кіну,
Дзе мой смутак, жаль снуецца,
Дзе мне шчасьце не даецца,
Бо я цьвёрда веру ў тое,
Што наш засеў ў полі дзікім
Гневам вырасьце вялікім
І затопіць усе злое,
Ўсё няшчасьце векавое.
1912
|
|
