Не крычы пан: «Прэч з дарогі!» Што з таго, што я мужык? А ўжо гнуцца, як убогі, І я, бачыш ты, адвык. Не адзін ты гонар маеш, І ў мяне ён трохі ёсьць; Дык дарма ты, пан, гукаеш – Я табе больш не «псякосьць». Мы калісь былі ня тыя, Панавалі тады вы, А цяпер гадкі другія – Спаў ланцуг той векавы, На якім вы нас трымалі. Ведай гэта і ня злуй: Мы вас доўга «шанавалі», Цяпер ты нас пашануй.
1912
|
|