Позна. Восень агаліла
Усе дрэвы і кусты;
І вятрамі пазнасіла
Іх пажоўклыя лісты.
І стаіць лес сірацінай,
Глуха, глуха ён шуміць,
Як над голай верхавінай
Вецер злосны праляціць...
Туманамі апавіта
Даль разложная палёў;
Туга нейкая разьліта
Ў дробных кропельках дажджоў.
І аб чым ён так трывожна,
Гэты дождж, бубніць, бубніць?
Пра каго, пра што заложна
Усю ночку гаманіць?
Ці аб тым, што скора, скора
Землю сьнег акрые, лёд?
Ці ён мне на злосьць і гора
Кажа: «Зноў мінуўся год!»
1913
|
|
