Як размаўляюць зьвяры і птушкі
|
Закаханы ў жыцьцё і ў кожную мушку, Я іду каля хат і росных садоў. І са мной размаўляюць зьвяры і птушкі На дзесятках і тысячах розных моў. Ў валасы мае вішні свой сьнег завеялі, Мне на вуха шэпчуць абшары ніў; Маўляў, каго любіш, таго заўжды зразумееш, У якой бы скуры ён ні хадзіў. Галубы ў ліловых і сініх барвах, На мяне паглядзеўшы, вуркочуць так: – «Пр-роста вар-рвар, варвар, стр-рашэнны варвар. Крыл ня мае, а кр-рочыць, крочыць, дзівак». Певень, палкай падбіты, скача, як конік, І зьдзіўленым курам, як зрынуты бог, Утрапёна крычыць ад болю і гонару: – «Не па-паў! Не па-паў! Міма ног! Мі-ма ног!» Калі ж ноч паплыве над зямлёю мілаю, Размаўляюць дзьве жабы ля соннай ракі: – «Ку-ума, кума, а што ты вячэраць варыла?» – «Боршч, боршч, буракі, бура-кі-кі-кі-кі». Я, напэўна, таксама здаюся ім зьверам, І яны разважаюць у засені траў: – «Вось ідзе двухногая птушка бязь пер'яў Ці мядзьведзь, што шубу ў ламбард заклаў».
1957
|
|