З узгорка ў лагчынку дарожка зьбягае.
Дубы наабапал стаяць.
А хвалі крынічныя – хто іх там знае –
Аб чымся, знаць, важным шумяць,
І хвоі-суседкі, і смутныя ёлкі,
Бы ўдовы, стаўпіліся тут:
Даведацца хочуць і травы, і зёлкі
Навін, што прыйшлі ў гэты кут.
І ўсе неспакойны, і ўсе засмучоны,
Бы нечага боязна ўсім,
А вецер-задзіра гудзе, як шалёны,
І вые над лесам пустым.
Хвалююцца дрэвы, а красачкі ў скрусе
Зямлі адбіваюць паклон.
«Ня бойцеся, – зь неба гукаюць ім гусі, –
Ня вечны зімовы палон...»
З узгорка ў лагчыну шыбуе дарога,
Стаяць наабапал дубы.
Між дрэваў і красак пануе трывога,
І цені снуюцца журбы.
1914
|
|
