Зарасьлі вы, межы, ў полі
Дзікім зельлем, палыном!
Гаспадар на вас паволі
Раніцой ня йдзе з канём...
Не хапіла сіл жаночых
Глыбей землю заараць,
На загончыках сірочых
Травы сталі красаваць.
Вось і трэйцяе ўжо лета,
А няма гаспадароў,
Не чутно цяпер да сьвету,
Як даўней, іх галасоў.
Дзе ж вы, дзе, браты-сяляне,
Што нідзе вас не чуваць?
Ды баяцца на пытаньне
Межы свой адказ даваць.
Сіратою глядзіць поле,
Сумна ўдаль бягуць шнуры.
Хто ж адкажа, што за доля
І дзе іх гаспадары?
І трывожна шэпчуць гоні,
На пытаньне шэпчуць мне:
«Ці пабіты, ці ў палоне,
Ці скалечаны ў вайне».
1916
|
|
