Пад вербамі, што нахіляюць У цемры над вірамі стан, Над ціхаю вадой палае Маленькі залаты вулкан. Смальлё ў жароўні сыпле іскры, І ціхай рэчкі глыбіня Сьвятлом няпэўным, алым, чыстым Праніклася амаль да дна. Ноч пахне радасна і смутна Вярбовай горкаю карой, І нос чаўна плыве нячутна Над змрочным лесам пад вадой. І ў гэтым лесе, дзіўным, сінім, Стаяць забіўшыся углыб, Шырокія тугія сьпіны Заснуўшых пад вадою рыб. Трапечуць багавіньня струны, Рыб клоніць бурштыновы сон... Замры, падобны да Нептуна, Трызубец сьціснуўшы ў далонь! Бліжэй! Бліжэй! Як сьлёзы цёплыя, Ад жаркіх водбліскаў сьвятла Чырвоныя падвескі кропляў Нячутна падаюць зь вясла. Адзін удар трызубай снасьці, І ў ходзе казачных падзей Жывое, трапяткое шчасьце Само ў далоні упадзе.
1.V.1957.
|
|