Прысьвячаю К. Крапіве
Быў я ў Парыжы на кангрэсе – То ў Загібельцы, браце, лепш: Грыбоў няма ў Булонскім лесе, А ў Сене хоць-бы адзін лешч. #К. Крапіва. Эпіграма
Быць можа, я крыху дзівак, Але люблю я Загібельку: Там кожны хвойнік мне сваяк, Там ясным днём надрэчны гак Мне суліць мяккую пасьцельку. Хадзіў я там, вітаў усход І першыя праменьні сонца, Што дзень выводзяць у паход, А зь ім і хмарак карагод, Замлеўшы сьмехам на сасонцы. Запыніш крок. Спакой і ціш – Былінка нават не схісьнецца, А ты разважліва стаіш, Бы нейкі сон дзівосны сьніш, І песьня нейкая снуецца. Зірнеш на дол – убогі ён, Адзін пясок, сухі, нішчымны, Ды колькі тут наткаў красён Чаборык, мох, зязюльчын лён І верасок агніста-дымны! І колькі мілых красак тут Разьлівам чырвані палае! Над імі звон, музычны гуд – На пустцы сонца творыць цуд І радасьць шчодра пасылае. Ідзеш у свой абход адзін, Мінаеш сотні паваротак. Ускрай баркоў шатры хваін Стаяць у постаці жанчын, – Вітаеш іх, як родных цётак. Ідзеш кілометр, два і тры, Праходзіш пусткі, пералескі, А песьні сыплюцца згары, Ды так, што слухаюць бары, Надзеўшы вычварныя фескі. А вось і возера-вакно, Якога мала дзе пабачыш, Такое дзікае яно Сярод балоцішча адно, – Завуць яго чамусь Грымячым. Само ж балота – шыр і гмах, Панурай немасьцю акута. Глядзіш, і горне цябе страх. А хвоек там – мільён папах, Дзесяткі тысяч парашутаў. На філязофскі часам лад Настроіш думкі ты ў самоце. Што ні кажы, наш край багат! Балотам зробім шах і мат, І будуць нівы на балоце. Калі агледзіш хвайнякі І гэты кут пазнаеш бліжай, Зьбіраючы баравікі, – То вывад я раблю такі: Мне Загібелька лепш Парыжа.
1935
|
|