Травы пажоўклі. Падаюць лісьці, Туліцца вецер шчыльней да зямлі. Шэпча ён кветкам: «Годзе вам цьвісьці!» Лесу ён кажа: «Спачынь, задрамлі!» Вецер, мой дружа, чую намёкі, Хочаш і мне ты на вуха сказаць: Блізка твой вечар, шлях недалёкі, – Вузел апошні пара завязаць. Вецер, мой браце, слухаць мне горка Весьці такія, што ты мне прынёс. Хочацца верыць – выплыве зорка, Выб’ецца з хмары на роўнядзь нябёс. Можа, я хворы, стомлен дарогай, Цяжкай развагай прыгнечан, прыбіт, – Спраўлюся, дружа, з млявай зьнямогай, Будзе яшчэ плыць ён, мой плыт. Ціхай дрымотай змораны горы, Тоне ў сінечы арэхавы гай. Годзе вас слухаць, сэрца дакоры, Сэрца ж ня хоча сказаці: «Бывай!»
1943
|
|