Рассыпала сонца каралі,
Ірдзее ў ім пыл, нібы жар.
Шумлівыя кідае хвалі,
Прахладаю вее Салар.
Утульнай густою сьцяною
Схіліліся дрэвы над ім.
Гамоніць Салар зь цішынёю,
Ня ведаю толькі аб чым.
Рахманая горленка з дрэва
Глядзіць на шырокі арык.
Вядомы ёй лепш яго сьпевы,
А я да іх – не, не прывык.
Зьлятаюцца птушак чароды
На ноч у зялёны гушчар.
Імклівыя жоўтыя воды
Нясе безупынку Салар.
Пагасла дзесь сонца далёка,
І толькі праменьні ўгары
Узьняты, як рукі прарока,
І дрэвы змыкаюць шатры.
Над стрэльчатым верхам таполі
Займаецца бледна пажар,
Паветра гарачае з поля
Плыве на халодны Салар.
Сьціраюцца яркія тоны,
Напоўзвае мрок патайны,
І вечар замёр задумлёны,
Бясшумна снуюць кажаны.
Грывастыя жоўтыя хвалі
Ня ведаюць сьцішаных мар.
Маўчаць невядомыя далі,
Шуміць неўгамонны Салар.
А я пазіраю на захад,
Мне цяжка. Чаго? Не пытай!
Пад дымам вайны, як пад дахам,
Пакутуе родны мой край.
Сяджу я адзін, разважаю,
Як хвалі, маршчыны на лбе.
Смуткую па роднаму краю,
Тужу, мілы друг, па табе.
Укрылі далёкія зоры
Нябесны бяздонны абшар.
Аб чым жа, скажы мне, гаворыш,
Узбэкскі шумлівы Салар?
1943
|
|
