Ты прыстаеш, вандроўнік, у дарозе? Ну, што ж?! Прысядзь, спачынь Ды вокам даль акінь, Твой скончан шлях, і ты ўжо на парозе. Было ўсяго за часы вандраваньня: І бур, і навальніц, І радасных дзяньніц, Нягаданых відовішч і спатканьняў. І шмат зьбіраў ты скарбаў невідомых Зь людскіх сардэц і душ, З палёў сваіх і пушч, І нёс ты іх к свайму прытулку-дому. А з скарбаў тых, як ткач зь ніцей суровых, Тканіну ткаў сваю – Ці ў лесе, ці ў гаю, Ці ў шуме ніў, ці ў зацішных дубровах. Ня ўсё ж дабро, набытае гадамі, Сабранае трудом, Данёс у свой дом: Шмат зьнішчана халоднымі вятрамі! Не аднавіць яго, бо часу мала, – Ня вернеш сваіх страт! Ня падай духам, брат, І новы скарб зьбірай старанна, дбала. Ідзі з жыцьцём, вандроўнік, нага ў ногу, Бо шмат ёсьць маладых Вандроўнікаў такіх, – Благаславі ты іх у пуць-дарогу!
1945
|
|