Ці дома я, ці я ў паходзе,
Калі адзін, як воўк, брыду, –
У кожнай хвілі і ў прыгодзе
З сабой нясу дум чараду.
За ёю сьледам сумным ходам
Малюнкі прошласьці плывуць,
І так мне жаль іх і так шкода,
Што іх нанова не вярнуць.
На сэрца горыч вірам хлыне,
Як дождж на гольле і камлі:
Мой добры друг, мая сьвятыня,
Ляжыць адна ў сырой зямлі.
Развага кажа мне: зьмірыся,
І твой ня так жа шлях даўгі,
І сэрца рвецца ў тыя высі,
Дзе сонца значыць берагі.
1945
|
|
