Дарогай шырокай, з дарогі далёкай, Дый многа бязь ліку гадзін, На кій абапёрты, стары і абдзёрты, Ішоў падарожны адзін. Ішоў ён да вёскі, што блізка дарожкі У полі пад лесам была; Там некалі даўна ён жыў добра, слаўна, Там моладасьць-радасьць прайшла; Там кінуў ён хатку, і бацьку, і матку, І жонку пакінуў сваю, І дзетак маленькіх, прыгожых, міленькіх, Пакінуў усю там радню. У дальняй старонцы лет многа, бяз конца Пражыў ён у нэндзы цяжкой; Ні шчасьця, ні долі ня бачыў ніколі, Бядуючы сьлёзна парой. Цяпер на зямельку, сваю карміцельку, Прыйшоў, каб пабачыць сваіх, Убачыць каб хатку, і бацьку, і матку, І дзетак калісь-то малых. Ідзець ён, падходзіць і вёску знаходзіць, Таксама, як жыў ў ей, глядзіць; І хаты такія ж, гнілыя, старыя, Карчомка таксама стаіць... Тут хата Захаркі, там Ёскі, Ганчаркі, Там Янкава жонка жыве, Тут кум Давыдзёнак, там сват Міхальчонак, Там Сорка, што соль прадае... А вот і садочак, а вот і дамочак Даўнейшы яго тут відаць, Бо ганак той самы, зь нізкімі дзьвярамі, - Будынкі таксама стаяць. Уходзіць у сенцы, аж гнуцца каленцы, А сэрца трасецца, баліць; Штось будзе тут скора, ці радасьць, ці гора... Вось дзьверы адпёр, і глядзіць. Ушоў, паглядае, сваіх пазнавае... Ах, што ж? ці пазнае калі? Заплакаў нябожа, і глянуць ня можа: Чужыя ужо там былі!..
|
|