РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ Вобразы мілыя роднага краю,               
Смутак і радасьць мая!..
      
 
Якуб Колас
    Галоўная      Слоўнікі           Спасылкі      Аб сайце       Кірыліца      Łacinka    
Янка Купала
Вершы
Кантэкстны тлумачальны слоўнік
Падарожны
Дарогай шырокай, з дарогі далёкай,
      Дый многа бязь ліку гадзін,
На кій абапёрты, стары і абдзёрты,
      Ішоў падарожны адзін.
Ішоў ён да вёскі, што блізка дарожкі
      У полі пад лесам была;
Там некалі даўна ён жыў добра, слаўна,
      Там моладасьць-радасьць прайшла;
Там кінуў ён хатку, і бацьку, і матку,
      І жонку пакінуў сваю,
І дзетак маленькіх, прыгожых, міленькіх,
      Пакінуў усю там радню.
У дальняй старонцы лет многа, бяз конца
      Пражыў ён у нэндзы цяжкой;
Ні шчасьця, ні долі ня бачыў ніколі,
      Бядуючы сьлёзна парой.
Цяпер на зямельку, сваю карміцельку,
      Прыйшоў, каб пабачыць сваіх,
Убачыць каб хатку, і бацьку, і матку,
      І дзетак калісь-то малых.
Ідзець ён, падходзіць і вёску знаходзіць,
      Таксама, як жыў ў ей, глядзіць;
І хаты такія ж, гнілыя, старыя,
      Карчомка таксама стаіць...
Тут хата Захаркі, там Ёскі, Ганчаркі,
      Там Янкава жонка жыве,
Тут кум Давыдзёнак, там сват Міхальчонак,
      Там Сорка, што соль прадае...
А вот і садочак, а вот і дамочак
      Даўнейшы яго тут відаць,
Бо ганак той самы, зь нізкімі дзьвярамі, -
      Будынкі таксама стаяць.
Уходзіць у сенцы, аж гнуцца каленцы,
      А сэрца трасецца, баліць;
Штось будзе тут скора, ці радасьць, ці гора...
      Вось дзьверы адпёр, і глядзіць.
Ушоў, паглядае, сваіх пазнавае...
      Ах, што ж? ці пазнае калі?
Заплакаў нябожа, і глянуць ня можа:
      Чужыя ужо там былі!..
 
 
 
 
Падабаецца     Не падабаецца
2009–2021. Беларусь, Менск.