Нам вяртацца ў сьвятло старажытнай зямлі, Каб пра нас не сказалі, што мы аджылі, Адсьпявалі, адплакалі долю сваю І згубілі, як вечнасьць, як волю, зямлю, На якой нашы вежы, як сьвечкі, стаяць, На якую зь нябёсаў анёлы глядзяць – І ўсё бачаць: куды і адкуль мы ідзём І хто з хлебам і сольлю, хто з чорным агнём... Праз туман, што кудзеліцца над Палатой, Час ляціць, быццам сьмерць за варожай гайнёй, Празь цябе, празь мяне і праз тыя гады, Пра якія ня знаем ні я і ні ты, Бо вяртаемся мы, як вяртаецца дзень. Перад намі сьвятло, а за намі наш цень, Нібы крыж, нібы крык, што жылі і жывём І вяртаемся мы да сябе, у свой Дом, Ад якога нікуды з табой не ўцяклі... Мы, як вежы, стаім на бацькоўскай зямлі...
|
|