Ялінку выкінулі за адрыну.
Яна ляжыць ва ўладзе ціхіх дум.
На голкі жоўтыя пушысты, сіні
Зьлятае сьнег і навявае сум.
Цяплілі ўчора сьвечкі ёй вітыя,
А сёньня аддалі яе сьнягам...
Блішчаць дажджу віточкі залатыя,
Забытыя на голках тут і там.
Ляжаць, вядома, нудна за адрынай,
І сумны сьвет праз сьнежную імжу.
Адное засталіся успаміны:
Віточкі залацістага дажджу.
Але яна сьвядома ганарыцца
І доляй, і чарговасьцю падзей:
Хай жоўтая, хай ападае гліца –
Яна жыве яшчэ ў душы дзяцей.
1957
|
|
