На кнігах старадаўніх на гарышчы
Зьмярцьвелы пыл парушыў ты, як сьцены
Турмы,
і вецер вольны вольна сьвішча,
І ты,
як слупам пыл устаў,
з каленяў
Устаў
і ўбачыў раптам прад сабою
Людзей, што не дайшлі да Беларусі.
Ты шмат хацеў сказаць прад грамадою,
Але сказаў адно: «За вас малюся...»
І зьніклі людзі, як сьвятло зьнікае,
Ды ў кнігах, быццам бы вугольле, словы
Сьвятлом успыхнулі.
Сьвятло сьцякае
На нашы цёмныя, як ноч, галовы
Зь нябёс, нібыта з кнігі нашых лёсаў,
Якіх нікому не зьмяніць ніколі.
Мы вечна ўсе залежым ад нябёсаў,
Нібы ад ветру пыл у чыстым полі...
Але ты з кнігі пыл абтрос, і кніга
Зноў ажыла, і ажыло былое,
Нібы з трубы прарвалася Няміга
І Слова вынесла зь зямлі сьвятое...
|
|
