Травой заплываюць сьсівелыя сьцены,
Нібы карабель адыходзіць на дно
Зялёнага мора, дзе кветкі, як пена,
Дзе птушкі анёламі лётаюць зноў
Над нашым гарыстым, як хвалі, прасторам,
Дзе жыць яшчэ хочам і не сумаваць
І выплыць спрабуем, як з мора, з Учора,
Зь якога ня будзе каму ратаваць
Мяне і цябе, калі мы не ўратуем
І гэтыя сьцены, і гэтую ціш,
Што сонца, сыходзячы ў цемру, цалуе,
І, як на ікону, на іх ты глядзіш,
Ікону якую даўно растапталі
Ня людзі чужыя, а нашы, свае,
Што долі, зьнішчаючы долю, шукалі,
Якім і сягоньня чагось не стае
Ля гэтых травою затопленых сьценаў,
На гэтай крывёю палітай зямлі,
Дзе мы ўсё чакаем з табой пераменаў
Заместа таго, каб тут жыць, як жылі
Тутэйшыя людзі, што славілі Бога
І славу сабе здабывалі жыцьцём...
Да Крэўскага замка травее дарога,
Па гэтай дарозе яшчэ мы ідзём
І будзем ісьці, як зь нябыту вяртацца,
І бачыць дарогу і сонца над ёй.
Хтось будзе – над намі зласьліва сьмяяцца,
Хтось будзе – спагаднай сьвяціцца сьлязой...
|
|
