|
Баляда пра царкву і ваўка
|
Там, дзе зь неба падала вугольле, –
Шапаціць былінная трава,
І высокая, як дым, царква
Сьветлы цень кідае ў навакольле.
І прыходзяць да царквы сьляпыя,
І вяртаецца няшчасным зрок,
І глядзіць на іх вялікі воўк
Праз гады і далечы начныя.
Гэты воўк сівы – мой брат старэйшы,
Вольны ён, а я – у ланцугох
Зноў пайду зь сьлязамі на вачох
Да царквы старой прасіць аб лепшым.
Я вярнуся вечарам дахаты –
І мяне сустрэне воўк сівы,
Скажа: «Адрачыся ад царквы,
Будзеш зноўку малады й багаты...»
Не пасьпею адказаць нічога,
Бо застрэліць мой сусед ваўка,
І пральецца з-пад аблок рака,
І царква сплыве назад да Бога.
І каб гэтак не было ніколі,
Не пайду я сёньня да царквы,
Буду слухаць сумны шум травы,
Як выцьцё ваўка у шэрым полі...
|
|
