РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ Вобразы мілыя роднага краю,               
Смутак і радасьць мая!..
      
 
Якуб Колас
    Галоўная      Слоўнікі           Спасылкі      Аб сайце       Кірыліца      Łacinka    
Уладзімер Караткевіч
Вершы
Кантэкстны тлумачальны слоўнік
Дзеці
О, якая залатая восень!
О, як стогне пад снапамі воз!
Павуціньне, «пража Маткі Боскай»,
Заплятае халадок нябёс.
Да замілаваньня паўнакроўныя
Гарбузы, узятыя з грады,
Са страхі, як статак парсюковы,
Зьвесілі ружовыя зады.
Мышы з бадзякоў цягаюць воўну,
П'е зямля сухіх нябёс блакіт...
На гародах высахлы бульбоўнік,
Водар кропу, мята і ваўчкі.
Дні на гэтым водары настоены,
Сэрца поўняць сум і прага жыць...
Хлапчукі, на добры лад настроены,
Улягліся ціха на мяжы.
П'юць духмян пасьпелай жоўклай восені,
Падрасьлі шчасьлівыя за год,
А над імі серабрысты ў просіні –
Ледзь прыкметнай кропкай самалёт.
З-пад чубкоў бялявых, як салома,
За шчасьліўцам сочаць гарачэй,
З зайздрасьцю, з чаканьнем невядомага
Дзесяць ясных зорачак-вачэй.
Дзень такі бязьмерны і шчасьлівы,
Самалёт ляціць у глыб нябёс...
Можна скокнуць наўздагон з абрыву –
І ўзьляцеў бы, і ўхапіў за хвост!
Нам з гадамі ўжо ня сьняцца зоры,
Але мы, пасьпеўшы пасталець,
Не асудзім ў гэты дзень прасторны
Мудрае жаданьне паляцець.
 
1958
 
 
 
 
Падабаецца     Не падабаецца
2009–2020. Беларусь, Менск.