О, якая залатая восень! О, як стогне пад снапамі воз! Павуціньне, «пража Маткі Боскай», Заплятае халадок нябёс. Да замілаваньня паўнакроўныя Гарбузы, узятыя з грады, Са страхі, як статак парсюковы, Зьвесілі ружовыя зады. Мышы з бадзякоў цягаюць воўну, П'е зямля сухіх нябёс блакіт... На гародах высахлы бульбоўнік, Водар кропу, мята і ваўчкі. Дні на гэтым водары настоены, Сэрца поўняць сум і прага жыць... Хлапчукі, на добры лад настроены, Улягліся ціха на мяжы. П'юць духмян пасьпелай жоўклай восені, Падрасьлі шчасьлівыя за год, А над імі серабрысты ў просіні – Ледзь прыкметнай кропкай самалёт. З-пад чубкоў бялявых, як салома, За шчасьліўцам сочаць гарачэй, З зайздрасьцю, з чаканьнем невядомага Дзесяць ясных зорачак-вачэй. Дзень такі бязьмерны і шчасьлівы, Самалёт ляціць у глыб нябёс... Можна скокнуць наўздагон з абрыву – І ўзьляцеў бы, і ўхапіў за хвост! Нам з гадамі ўжо ня сьняцца зоры, Але мы, пасьпеўшы пасталець, Не асудзім ў гэты дзень прасторны Мудрае жаданьне паляцець.
1958
|
|