Валянціне Гіруць-Русакевіч
На замчышчы высокім сёньня ў Лоску Трава зжаўцелая, нібыта з воску. І замчышча як сьвечка, што згарае, Але ў вякох, як шлях наш, не зьнікае, Бо мы тут ёсьць, былі і будзем вечна Ля нашых сьвечак, што пад Шляхам Млечным Гараць, як мы, ня маючы спатолі... І вецер, быццам коньніца, у полі Ляціць і разьбіваецца аб вежы, І пыл стагодні ў неба дымам сьвежым Плыве і ўжо ля зорак застывае, Нібыта воску рэчка залатая На замчышчы высокім сёньня ў Лоску. На замчышчы стаім, глядзім на вёску. Нібыта зь неба, з замчышча глядзім, Дзе мы як дым. Але ня ўсё як дым, Бо шлях дамоў і родныя дамы Заўсёды ёсьць і будуць, як і мы, Як замчышча высокае, што ў Лоску, Дзе сёньня травы жоўтыя, як з воску...
|
|