Памяці бабулі Ганны
Дагаралі ціха сьвечкі ў Храме,
Раскуплялася гарэлка ў краме...
Толькі не канчалася жыцьцё,
Што ляцела, як ляціць лісьцё
Восеньню ў калюгі і ў балота.
І пра рай гарланіла басота,
Што аж чэрцям весела было,
І зьнікала боскае сьвятло,
І на Храмах вырасталі травы,
І мярзотнікі шукалі славы...
Ну а ты хацела быць сьвятой,
Як сьвятло над спаленай царквой,
Як ікона, што з агню дасталі
І забыліся, куды схавалі...
Час прыйшоў, і ты ў труне ляжыш,
Як павалены на травы крыж.
І стаім мы ціха над табою,
Нібы дым над спаленай царквою.
|
|
