Там, дзе вада затапіла шырокія нашы палі,
Зь неба чарнюткага ўпала бялюткая птушка ў ваду.
Мы, што забыліся Бога, сядзелі ў карчме і пілі,
Мы прапілі ўжо сябе, і маглі б мы прапіць і бяду.
Птушка ваду асьвятліла сваёю гарачай крывёй,
Нашы палі задрыжэлі, каменьне цяжкое ўсплыло.
Гром загрымеў над маёю дурной,
як жыцьцё, галавой,
Хлынула з куфляў паўнюткіх
да столі чарнюткай сьвятло.
Трэснула столь,
і разьбегліся мышы з гарышча ўначы,
Выбег і я, нібы мыш,
што абсмалена злым карчмаром.
Боль невыносны,
хоць вый, хоць ты крычма да Бога крычы,
Дзёр мне вантробы
і смажыў пякельным бязбожным агнём.
Як звар’яцелы,
ляцеў я праз пекла людскога жыцьця,
Каб ратаваць ад патопу дамы і магілы дзядоў.
Падаў на золата, падаў на гідкія кучы сьмяцьця,
І закіпала ўва мне, як віно, невясёлая кроў.
Толькі ўсё ж там, дзе вада, нібы ноч,
затапіла палі,
Быццам бы зоркі ў нябёсах,
па хвалях каменьне плыло.
...Мы, што з карчмы паўцякалі,
на сьлізкіх каменьнях плылі,
З чорнай вады нам сьвяціла бялюткае птушкі крыло.
|
|
