Бурлівая рэчка замерзла,
і б’ецца-трапечацца рыба аб лёд
Нібыта аб шыбу
з пажоўклай паперы
зь дзяцінства майго самалёт.
А я пасівелы па беразе белым,
нібы па аблоках, іду,
І белая чайка ў нябёсах,
нібыта за шыбай, крычыць пра бяду,
Бо рэчка замерзла,
нібыта спыніўся нам Богам адведзены час,
І сонца патухла,
і хутка на сьвеце халодным ня будзе і нас,
І толькі маўклівая рыба ўсё будзе тут біцца
і біцца аб лёд,
Нібыта аб шыбу
з паперы пажоўклай
зь дзяцінства майго самалёт,
Нібыта агеньчык у полі,
спалоханы ветрам у ціхай начы,
Нібыта ў душы маёй сумнай
любімыя мною мае Пугачы
Заўсёды сьвяціцца ўва мне будуць сьветла,
пакуль я на сьвеце жыву
Пакуль не забыўся сьцяжыну ў старую,
як дзедава хата, царкву,
Хоць плыткая рэчка замерзла
і б’ецца-трапечацца рыба аб лёд,
Нібыта аб шыбу
з пажоўклай паперы
зь дзяцінства майго самалёт.
|
|
