Няма даўно на караблі
Ні маракоў, ні капітана.
І не даплыць нам да зямлі,
І паміраць яшчэ нам рана,
Бо залатое ў нас руно,
Як наша сьмерць, пыліцца ў скрыні.
Яшчэ ў біклагах ёсьць віно,
Нібы аазіс у пустыні,
І мы, як прывіды, плывём
Праз туманы, празь вецер, хмары.
Марской вадою, як вагнём,
У нас апаленыя твары.
Нам вочы сонныя, як лёд,
Спакойна сонца разьядае.
Па ланцугох зьдзічэлы кот,
Як мы, сам па сабе гуляе.
І не ўратуе нас руно,
Якое болей нам ня трэба,
Бо неба як марское дно
І дно марское быццам неба...
|
|
