Я люблю сяброў, што ўмеюць здрадзіць, Быццам лёд на рэчцы веснавой Праламацца, чорнаю вадой Белы сьнег, нібы душу, запляміць І застацца лёдам пад нагой. Я люблю іх і зь сябе дзіўлюся, Быццам рэжу вены, ну а кроў Не цячэ, як сьцежка да сяброў, Безь якіх я сёньня абыдуся І ня зьнікну дымам ад кастроў. Я люблю, і гэта нават сьмешна, Бы атруту з рук сяброўскіх п’ю, Быццам неба, нібы шыбу, б’ю, Каб даць волю думцы сумна-грэшнай І прамовіць: «Я сяброў люблю...»
|
|