Дагарэў за брамай небакрай,
Месяц паміж воблачкаў плыве.
Выйду зноў, як у мінулы май,
Басанож прайдуся па траве.
Дымная, сьцюдзёная раса,
Цёмныя ў траве ад ног сьляды.
А такога рослага аўса
Я не бачыў доўгія гады.
Бач, хмызы спляліся, як павець,
Сьветлякі мігцяць, гараць сьвятлей.
Перад тым як звонка ў лозах пець,
Прачышчае горла салавей.
Лашчыцца трава да босых ног.
З дальніх паплавоў плыве ракой
Ледзь прыкметны сумны халадок –
Подых юні ўходзячай маёй.
Паімчаць за ёю наўздагон? –
Хоць і схопіш – усё адно падман.
Дзе каханьне тых мінулых дзён –
Весьніх паркаў бэзавы туман?
Нават шкадаваньне – дзе яно?
Зноў вясна, і жаль зьнікае зноў.
(Так губляюць пах перад вясной
Ссохлыя сьцябліны палыноў.)
Ціха цмокае у сьне рака.
О, як добра, як прыгожа жыць!
Раска, як русалчына луска,
На вадзе ад месяца гарыць.
А вакол травіцы роснай рай
І бярозак белая сям'я.
Мой чароўны беларускі край,
Бацькаўшчына сьветлая мая!
1957
|
|
