Шчасьлівыя людзі, што ведаюць мала
Пра сьвет, у якім яны сёньня жывуць.
Зноў зорка ў нябёсах ляцела – і ўпала,
На міг асьвяціла нябёсы й траву.
Шчасьлівыя людзі... Я зь імі шчасьлівы –
Гляджуся ў нябёсы і бачу ўначы
Ня зоркі над намі, а сьпелыя нівы
І родную вёску сваю Пугачы.
Шчасьлівыя людзі... І кожны – няшчасны,
І ў кожнага крыж свой, і ў кожнага шлях
Да крыжа свайго, як празь лес непралазны –
Празь лёс са сьлязамі на сумных вачах.
Шчасьлівыя людзі... Як трэба тут мала
Для шчасьця, якое прыйшло – і няма,
Як зорка ў нябёсах, што раптам упала,
На міг перакрэсьліўшы слова «зіма».
Шчасьлівыя людзі, што ведаюць многа
Пра сьвет, у якім яны сёньня жывуць,
У Храм ідучы, зноў прыходзяць да Бога,
Які асьвятляе нябёсы й траву...
|
|
