Беларусь ня птушка, не шыпшына,
Беларусь – цяжарная жанчына,
У якой даўно сівыя дзеці
Параскіданы па белым сьвеце,
Як лісьцё раскідана бярозы
Ветрам, што як Сыс той нецьвярозы
Вершы кідае са сцэны ў залу,
Бы ў агонь, які гарыць памалу
Да пары да часу, бо так трэба,
Бо на ўсё глядзіць спакойна неба,
У якое рэдка мы глядзім,
У якое думкамі ляцім –
І вяртаемся назад, сюды,
Дзе вясною белыя сады
Чыстыя, наіўныя, як дзеці,
Што разыдуцца па белым сьвеце,
Зразумеўшы раптам, што яны
Тут не дачакаюцца вясны...
Беларусь ня птушка, не шыпшына,
Беларусь – цяжарная жанчына...
|
|
