Згарыць папера, попел застанецца,
І спыніцца агонь, нібыта сэрца,
І ў цемру мы правалімся з табой,
Бы трэсьне лёд над чорнаю вадой,
Што, нібы час, цячэ і не зьнікае.
Гарыць папера, бы крывёй сьцякае
Грахоўны верш, што на паперы быў,
Што, як і мы, сьмяяўся і любіў
І гэты дзень, і гэтыя хвіліны,
Што з дымам адлятаюць ва ўспаміны,
Нібыта ў рай, які нас не чакае,
Нібыта ў сьвет, што сам сябе стварае,
Як верш грахоўны, што цяпер гарыць,
Ня знаючы, што застаецца жыць...
|
|
