Я ізноўку адзін, як нявольнік, якога Адпусьцілі ў нямую пустэльню пажыць. І прад мною, нібыта прад ветрам, дарога На чатыры бакі спакушальна ляжыць. Я ізноўку адзін, нібы цень адзінокі Ад старога ля ціхай дарогі крыжа. І ваду мне жывую прыносяць сарокі, І мне хлеба хапае штодня ад вужа. Я ізноўку адзін, як вада, прападаю У пяску, што на мейсцы, як час, не стаіць. Я іду, і куды я іду – добра знаю – Да цябе, быць з табой, каб няволю любіць...
|
|