...Дрэвы ператворацца ў вялікіх птушак І да зорак, як да гнёздаў палятуць, Поўню жоўтую, нібы ліхтар, патушаць І аблокі, быццам павуту, парвуць. І глядзець ты будзеш, як яны зьнікаюць У высокай далі, дзе табе ня быць, Бо ў далечы нас з табою не чакаюць, Нам з табою гэты край любіць – І глядзець на неба, быццам на ікону, І маліцца Богу, і свой шлях шукаць, І ў зямное шчасьце верачы да скону, Што такое шчасьце, толкам і ня знаць... Дрэвы ператворацца ў вялікіх птушак І разбудзяць пад асфальтамі траву, Быццам Беларусь у адзінокіх душах, Што яшчэ, як птушкі, на вятрах жывуць...
|
|